بیداد ورزشی

در این داوری کآوری رأی پیش                          رضای خدا بین نه خرسند خویش[1]

دکتر محمدعلی دادخواه - حقوقدان

     در شب چهارشنبه بیست و هفتم امرداد ماه هزار و سیصد و نود و پنج، میلیون‏ها ایرانی تا بامداد خواب را به خانۀ چشم خود راه ندادند و دیده را به جعبۀ جادویی سخن و عکس دوختند تا گواهانی باشند از پیکار اَبَرمردی که چونان آرش کمانگیر - قهرمان همۀ تاریخ ایران - جان در راه بلندای نام سرزمین خویش نهاده بود. با آنکه پزشکان پذیرش چنین مسئولیت خطیری را برای سلامتی او زیان‏بار تشخیص داده بودند او دل به عزت و افتخار سرزمینش سپرد و از مبارزه و حضور در میدان خودداری نورزید و جان ارجمند خود را در راه کسب افتخار برای میهن بی‏ارج دانست و نشان داد از زمرۀ همانانی است که حکیم طوس می‏گوید: از طبرستان مردانی تاج را از زمین بر سر می‏نهند و درود بر شرف چنین مردمانی که گزینشی این چنین در زندگی دارند.

بهداد سلیمی پهلوان پُر‏‏توان ایرانی با قوت و قدرت با پولاد درآویخت و به‏رغم اهریمن بیماری، این‏بار بر آهنِ سرد نیز پیروز شد و در برابر میلیاردها انسانی که صحنه را می دیدند پای به مبارزه نهاد و با وجود پیش‏بینی‏هایی که کامیابی او را با ایهام و ابهام همراه دانسته بودند « رفت و تنها رفت و چون یک کوه رفت» و با صلابت و اقتدار در حرکت «یک‏ضرب» با شکوه تمام و جلال بی پایان باز هم در سکوی نخست قهرمانی دنیا و المپیک ایستاد و جهان و جهانیان را خیره به همت بلند خود کرد و درود میلیون‏ها هم‏میهن خویش را بدرقۀ راه خود ساخت و بدینگونه به دیگران آموخت: «وطنم ای همه جان و تنم»!

او که در راه عزت وطن از سلامتی و هستی خود مایه گذاشته بود، چابک و چالاک، صحنۀ آوردگاه و پهنۀ جهان را از آن خود کرد و پای در دور دوم مسابقات (حرکت دو‏ضرب) نهاد. بار دیگر پهلوان جهان با تمام توان وزنه را بالای سر خود بُرد و در حرکت دو‏ضرب،  عدد دویست و چهل و پنج کیلو را به نام خود ثبت کرد، اما هیأت داوران با وجودِ سلامت حرکت سلیمی با روشن‏کردنِ یک چراغ قرمز، حرکت او را باطل اعلام کردند و او می‏بایست به تجدید حرکت خود می‏پرداخت. در حرکت دوباره، سه چراغ سفیدِ روشن، ارمغان جوانمردِ مالامال از عشق وطن و نشانِ حلولِ لحظاتی رؤیایی برای تکرار عنوان قوی‏ترین مرد جهان برای ایرانی دلاور بود، اما ناگاه، به‏رغم امتیاز مثبت داوران، این‏بار هیأت ژوری بود که دشنه‏ای دیگر بر پشت پهلوان فرود آورد و در تصمیمی بهت‏انگیز به وتوی رأی داوران پرداخت و شرایطی بحرانی را فراروی سلیمی رقم زد؛ شرایطی که آخرین رَمق را از شیر بیشۀ طبرستان ستاند و توانی برای چیرگی بر پولاد و جبهۀ ظالمانۀ داوران در او باقی نگذاشت و اینچنین، المپیک در بی‏رحمانه‏ترین قاب تصویر، آوردگاه نامَردی غرض‏ورزان دور از شرافت داوری شد و مدال المپیک از ایران و سلیمی بازپس گرفته شد!

کارشناسان مختلف این ورزش همه گواهی دادند که بر سلیمی و بر ایران ستم شد.روی سخنم با کمیتۀ ملی المپیک ایران است که بایست در راستای وظیفۀ پاسداری از حق ایرانیان و پشتیبانی از روح راستی، درستی و شرافت در المپیک، از پای ننشیند و اگرچه دور می‏نماید تغییری در نتایج رخ دهد، اما بانگِ بلند اعتراض بر جهانیان بردارد و چنان کند که داغ ننگ رسوایی بر پیشانی مسببان این واقعه تا قیامت بنشیند.  

پیشنهاد می‏کنم علاوه بر کوشش رسمی کمیتۀ المپیک، همۀ ایرانیان توانمند از فضای تأثیرگذار شبکه‏های اجتماعی بهره گیرند و در عین رعایت ادب پارسی با تولید داده‏های گویا و مؤثر، چشم جهانیان را بر آنچه ناروا بر پهلوان ایرانی رفت، بگشایند و افکار عمومی جهان را به خود جلب نمایند تا  انسان‏های پاک‏نظر و پاک‏دست جهان بر قهرمانی حقیقی سلیمی گواهی دهند و فاش شود که چگونه گروهی برخلاف هدف و پیکره المپیک، ضد این پدیدۀ انسانی عمل می‏کنند و آبرو از انسانیت و اخلاق انسانی می‏بَرند.  

 از یاد نبریم المپیک پس از جنگ‏های عالمگیر برای پایداری صلح، دوستی و مهربانی و رقابت و رفاقت ملت‏ها پی‏ریزی شده است. کارو‏بار هیأت ژوری در برخورد با قهرمان ایران و جهان بهداد سلیمی یادآور رفتار زشت هیتلرِ آدمی‏کُش است که برخلاف روح رقابت ورزشی به قهرمان رنگین‏پوست آفریقایی بی‏مهری کرد. آیا این رفتار ظالمانۀ دست‏اندرکاران داوری وزنه‏برداری در المپیک ریو 2016 پهلو به پهلوی منش و روش فاشیسم و نازیسم نمی‏زند؟! چه ناگوار و زهرآگین، که تاریخ رفتارهای غیرانسانی بار دیگر و با جلوه‏ای دو چندان زشت‏تر در بازی‏های المپیک که نماد صلح‏طلبی جهانیان است، نمودار و تکرار شد و غرض آمد و هنر پوشیده شد!

هر‏چند بهداد سلیمی همچنان بالا و بلند و جاودانه در قلب‏های ایرانیان است و رفتار دادگرانه هیأت وزنه‏برداری ایران در تقدیر از او مرهمی بر زخم دشنۀ نامَردی و نامُرادی است، اما برای آن‏که چراغ حقیقت روشن شود و ناپاکان رسوا شوند و حریم جایگاه داوری بیش از این پلید نشود و هر کوته‏بین سیاه‏دلی در چنین پایگا‏ه‏ایی راه نیابد و از باروی انسانیت، تیر بر پشت انسان و انسانیت نزند، باید تا آخرین جایگاه از این جوانِ جوانمردِ سرشار از غرور و شرف ایرانی پشتیبانی شود.

چون که ظلمی در زمین گردد عیان                                غلغل افتد در سپاه آسمان

[1] خویش به معنای قبیله و تبار و نزدیکان