پیروزی روحانی، تداوم امید

روحانی در حالی با رایی بیش از دوره قبلش رئیس جمهور شد که در تاریخ جمهوری اسلامی، هیچ کاندیدایی به اندازه وی مورد هجمه و تخریب قرار نگرفته بود. دلواپسان دستکم از یک سال پیش تمام تلاش‌شان را برای تحقق پروژه «روحانی اولین رئیس جمهور یک دوره‌ای» به کار بردند و در این مسیر از هیچ کاری، حتی غیراخلاقی و غیرقانونی فروگذار نکردند. وی نه تنها از میان خرابه‌های به جای مانده از دولت قبل که از بین توفان بی‌امان تخریب‌های رقیبان به سلامت عبور کرد و نشان داد که شایعاتی مانند 4 درصدی‌ها، ساخته و پرداخته اذهانی بود که برای رسیدن به قدرت، حاضر به هر کاری بودند.
مردم ایران نشان دادند که قدرشناس هستند. آنها هر چند مشکلات متعدد موجود را با تمام وجود لمس می‌کنند ولی این را هم می‌دانند که روحانی و همکارانش در طول نزدیک به چهار سال گذشته تمام تلاش‌شان را کردند و کشور را از بحرانی که گرفتارش بود، نجات دادند: قطعنامه‌های ششگانه شورای امنیت علیه ایران را لغو کردند، تورم لجام گسیخته را از 50 درصد به زیر 10 درصد رساندند، برای اولین بار صادرات ایران را از واردات پیش انداختند، میلیاردها دلار سرمایه‌گذاری خارجی جذب کردند، سالانه 700 هزار شغل ایجاد کردند، روابط خارجی را بهبود بخشیدند، نظام درمان را متحول کردند و ... مردم ایران، همه این‌ها را دیدند و ثابت کردند که قدرشناس هستند و اگر به وجود مشکلات انتقاد دارند، خدمت‌ها و کارکردها را نیز می‌بینند و قدر می‌دانند. داشتن ملتی چنین قدرشناس نعمتی بزرگ است.
مردم ایران با رأی خود نشان دادند که از بلوغ سیاسی بالایی برخوردارند. ستاد رقیب روحانی به مردم وعده پول داده بود که در همه دنیا بسیار فریبنده و جذاب است ولی در این ترفند در ایران نگرفت. این نشانه خوبی است. حتی در بسیاری از روستاها و شهرهای کوچک و مناطق محروم، این روحانی بود که بیشترین رأی را آورد و نه رقیبی که قرار بود بین آنها پول توزیع کند.
روحانی با رأی بسیار بالایی که آورد، نه تنها یک رئیس جمهور محبوب است بلکه رئیس جمهوری است که سطح انتظارات از او بسیار بالا رفته است، مطالباتی که همه از جنس اقتصاد نیستند و سیاست و اجتماع را نیز دربرمی‌گیرند.
نظام خوشحال است چرا که یک مشارکت خارق‌العاده را در کارنامه‌اش ثبت کرده است. روحانی، اصلاح‌طلبان و اعتدالگرایان خوشحال‌اند که با رأیی بالاتر از قبل دولت را در دست می‌گیرند و مخالفان دولت نیز طبیعتاً به سبد رأی خود می‌بالند؛ هر چند که در یک تحلیل ژرف‌تر، همه رأی‌دهندگان به رئیسی، رأی گفتمانی نداده‌اند و بخشی درگیر وعده افزایش یارانه بوده‌اند.
دولت روحانی در چهار سال گذشته اثبات کرده است که حقوق اقلیت را به رسمیت می‌شناسد و از همین رهگذر است که اقلیت سیاسی در همه عمر دولت، توانسته است بیشترین حملات رسانه‌ای را متوجه دولت کند و مصون از هر گونه تعرض باشد. از روحانی در دوره جدید ریاست جمهوری‌اش انتظار می‌رود در عین پایبندی به حقوق اقلیت، با قدرت و شجاعت بیشتری از حقوق اکثریت دفاع و مطالبات آنها را در ساختار قدرت نمایندگی کند. نمی‌شود که اکثریت حقوق اقلیت را پاس بدارد ولی اقلیت، به حد خود قانع نباشد و بخواهد خود را تحمیل کند.
فارغ از نتیجه، آنچه ایران امروز بدان نیاز دارد، همدلی و همکاری برای پیشرفت است. دنیا در حال پیشرفت است، همسایه‌ها در پیست رقابت قرار گرفته‌اند و پیش می‌روند و نباید ایران از قافله عقب بماند. همکاری با روحانی، اینک وظیفه‌ای ملی است.